ماهنامه‌ی شگفت‌‌زار شماره‌ی ۲۱
بیش از ده هزار دانشمند از پنجاه کشور جهان با بودجه‌ای در حدود ده میلیارد دلار گرد هم آمدند تا رازهای خلقت را کشف کنند. بیست سال زمان صرف شد تا آن‌ها بزرگ‌ترین ابزار علمی تاریخ بشر را در زیر زمین بسازند. دالانی طویل در اعماق زمین حفر کردند. دایره‌ای با محیط 27 کیلومتر، که در برخی از نقاط عمقش به 175 متر می‌رسد. درون این لوله خلأ به وجود آورند. مغناطیس‌های عظیم از جنس ابررساناهای پیشرفته در طول مسیر این دالان و لوله خلأ مرکزی‌اش نصب شد. دما را به منفی 3/271 درجه سانتی‌گراد رساندند تا نه تنها سردترین دمایی را که روی زمین می‌توان سراغ گرفت به وجود آورند، که یکی از سردترین نقاط عالم را درون این ابزار خلق کنند. درون این ابزار پروتون‌ها را شتاب دادند تا به نزدیکی سرعتِ نور برسند، سرعت نوری که کلید ورود به دروازه‌های کائنات خواهد بود. و بعد این ذرات را با هم برخورد دادند و درون آن دستگاهِ باور نکردنی، انفجار پدید‌آورنده‌ی جهان را در مقیاسی مینیاتوری تکرار کردند. انفجاری که به مدت جزیی از ثانیه دمایش از دمای خورشید بیشتر شد. انسان، جایی در دل زمین، خورشید را از نو تکرار کرد. اما ماحصلِ آن‌چه ساخته بودند، فراتر از آن بود که بتوان به این راحتی تفسیرش کرد. پس ماشین‌های هوشمندشان را به هم پیوستند و شبکه‌ای عظیم و قدرتمند ساختند.، کامپیوترهایی که هنوز خودآگاهی از آن خویشتن نداشتند، اما قدرت پردازش آن‌ها وقتی که متحد شده باشند، بسیار فراتر از خالق‌هایشان بود.
